تهران

می‎‌شینم فکر می‌کنم که مثلاً اگه تهران یه دریا داشت چه قدر قشنگتر میشد چه قدر دوست داشتنی تر میشد. پنج شنبه ها بعدازظهر دیگه لااقل یه جایی برای رفتن بود میرفتیم کنار اسکلش بعد بوی ماهی کبابی که ساندویچاشو می‌فروختن میومد و یه سری کشتی هم وایساده بودن تا ساعتش برسه و مسافرارو سوار کنن و تو کشتیا آهنگای شاد و کلی خوش گذرونی، کلی دختر پسرای عاشقی که اومدن آخر هفتشونو رو دریا سپری کنن.

بعد تهران یه عالمه توریست داشت هر جارو نگاه می‌کردی یه آدم خارجی مهربون بهت لبخند می‌زد و بعد باهات شروع می‌کرد صحبت کردن. یه خیابونی رو هم اختصاص میدادن به کافه و رستوران و بار، از این کافه رستورانایی که فضای باز دارن و همیشه هم موزیکشون قطع نمیشه.

الانشم تهران خیلی خوبه ولی خیلی کوچیکه. هیچ وقت نمیدونم باید کجا برم وقتی حوصلم سررفته و در نهایت یا به بستنی رضا ختم میشه یا به خونه.